Op haar twaalfde kreeg Carlijn (22) anorexia nervosa en begon ze zichzelf te beschadigen. Jarenlang zat ze in een gesloten jeugdzorginstelling, omdat ze een gevaar was voor zichzelf. Muziektherapie bracht haar weer in contact met haar passie voor theater en muziek. Daardoor wist ze: ik wil wél leven.
“In groep 7 en 8 van de basisschool werd ik gepest. Ik hield toen al van theater en muziek, en dat wilde eruit. Mijn klasgenoten vonden mij maar gek, een aandachttrekker. En dat was ik misschien ook wel, want ik stond niet voor niets graag op het podium. Ik was anders en hoorde er niet bij. Het was vervelend dat ik werd gepest voor iets wat ik juist zo leuk vond. Tegelijkertijd lagen mijn ouders in een scheiding. Ik voelde me dus op school niet op mijn gemak, maar ook thuis niet. Dat zorgde er uiteindelijk voor dat ik een eetstoornis ontwikkelde.”
Niet eten
“Op mijn twaalfde ging het al erg slecht met mij. Ik at niet en wilde niet eten. Ik werd opgenomen in LUMC Curium om een normaal gewicht en eetpatroon te krijgen. Het ging zo slecht dat ik op de kinderafdeling van het WAKZ terechtkwam. Daar kreeg ik voeding via een sonde en kwam ik weer aan. Na tien maanden mocht ik naar huis. Het ging beter met mijn lichamelijke gezondheid, maar het onderliggende probleem was niet aangepakt. Logisch, ik was twaalf en snapte mezelf totaal niet. Laat staan dat ik het hulpverleners kon uitleggen.”
Bron en heel artikel lezen: LUMC
In november speelt Carlijn Hoogeveen in Gouda haar solotheatervoorstelling Onderweg. Daarin neemt ze je mee op een aangrijpende reis door haar jeugd, die ze grotendeels doorbracht in de GGZ en gesloten jeugdzorg. Wanneer de deuren van deze instellingen opengaan, blijkt het vinden van haar plek in de wereld een grotere uitdaging dan ze had verwacht. Lees meer op jdh-theaterproducties.nl