Pasgeborenen zetten de meest speciale stapjes, de kleinste voetafdrukjes, de grootste wondertjes.
Iedere dag vind ik mijn werk speciaal: het zorgen voor de meest kleine en kwetsbare mensen. Ze vertellen al zoveel door hun non-verbale communicatie. En de band die je ziet groeien tussen ouder en kind is iedere keer wonderlijk om mee te maken.
De neonatologie afdeling is een ‘’verborgen’’ afdeling voor veel mensen en dus ook een geheel nieuwe wereld voor ouders. Je komt er alleen als je eigen kind opgenomen ligt, of wanneer je van ouders even op bezoek mag komen. Vaak zijn ouders helemaal overweldigd door deze geheel nieuwe wereld.
Door middel van deze blog wil ik jullie kennis laten maken met een prematuur: een te vroeg geboren baby. Theoretisch gezien ben je tot 37 weken een prematuur, bij een geboortetermijn kleiner dan 28 weken word je een extreem prematuur genoemd.
In Nederland vangen we sinds 2010 pasgeborenen vanaf 24 weken op. Op dit moment zijn er discussies in den lande of dit nog vervroegd zou moeten worden.
Extreem prematuren worden opgenomen en behandeld in een NICU (Neonatale Intensive Care Unit). Vanaf 30 of 32 weken worden pasgeborenen opgenomen in een perifeer ziekenhuis, wat vaak dichterbij de woonplaats van ouders ligt.
Het is een enorme overgang voor elke baby om vanuit de buik de hele wereld om hem heen te ontdekken en zich daaraan aan te passen. Er vinden in die transitie ook heel veel fysiologische processen plaats om dit mogelijk te maken. Onder andere in de longen, het hart, de bloedsomloop, de temperatuur, de lever en de nieren vragen enorm veel aanpassing. Dit alles kost erg veel energie voor het pasgeboren kind. Energie die de pasgeborene ook nodig heeft om zich op temperatuur te houden, voeding te verteren (drinken indien het geboren is met >34 weken zwangerschapsduur) en dan moeten ze ook nog gaan groeien.
Er wordt zoveel van de pasgeborene gevraagd, dat het van levensbelang is om hem hierin te ondersteunen. Hoe korter de zwangerschapsduur, hoe meer ondersteuning de pasgeborene nodig heeft.
Het medische zorgvraagstuk valt ook meteen samen met de ontwikkelingsgerichte zorg. De pasgeborene heeft al die tijd in de baarmoeder gezeten, waar het gewend was aan het kloppen van het hart, het suizen van het bloed, de warmte en de bewegingen. De geluiden werden gedempt en het licht was mooi roze/rood, niet fel.
Ineens ligt de pasgeborene in een couveuse of een open bedje, op katoenen materiaal.
Een babynestje kan geborgenheid geven waardoor het met de handjes en voetjes wel op zoek kan gaan naar de randen, zoals het gewend was in de baarmoeder. Ook verzwaarde kussentjes (frogs) kunnen geborgenheid bieden door wat zwaarte (relatief natuurlijk, het mag geen drukplekken veroorzaken) te geven op het lichaampje. De warmte en bevochtiging in de couveuse wordt ook helemaal afgesteld op de termijn en de temperatuur die het kind aangeeft om daar zo min mogelijk energie door te verliezen.
En het belangrijkste aspect waar als het even mogelijk is, ruimte voor wordt geboden: het buidelen met papa of mama. Even terug naar de vertrouwde hartslag, de vertrouwde geur en stemmen. Hierbij zie je de hartactie op de monitor (aantal slagen van het hart per minuut) altijd wat dalen omdat ze diepe rust en ontspanning ervaren. Ook de ademhalingsfrequentie gaat dan omlaag. Voor ouders zijn deze momenten ook extreem waardevol: het is zo onnatuurlijk om je baby niet de hele dag vast te kunnen houden. Ouders leren hiermee hun baby dat ze naar hem luisteren, zelfs als hun kindje nog niets vragen kan. De pasgeborene voelt veiligheid, wanneer hij dat zo hard nodig heeft. En het belangrijkste: hoe moe ouders en de pasgeborene ook zijn: het houden van overwint alles.
Ilse
